علي صياد شيرازي، تنها يک نام نيست؛ او مکتبي است که درس شجاعت، ولايتمداري و اخلاص را به نسل‌هاي آينده مي‌آموزد. فرمانده‌اي که در هر برهه از زمان، با بصيرت و تدبير، راه درست را تشخيص داد و تا پاي جان بر آن ايستاد. صيادِ دل‌ها، فرماندهي بي‌مرز؛ روايتي از زندگي تا پرواز
به گزارش هفت چشمه به نقل از خبرنگار فرهنگي شبکه اطلاع رساني راه دانا؛ ۲۱ فروردين‌ماه، سالروز شهادت مردي است که نامش با دفاع مقدس، انضباط، اخلاص و ايمان گره خورده است؛ امير سپهبد شهيد علي صياد شيرازي، از فرماندهان شاخص ارتش جمهوري اسلامي ايران که در سال ۱۳۷۸ به دست عناصر گروهک منافقين در مقابل منزل مسکوني‌اش به شهادت رسيد.
به همين مناسبت، مروري داريم بر زندگي‌نامه، مبارزات، نقش‌آفريني‌ها و افتخارات اين شهيد بزرگوار که نه‌تنها در ميدان نبرد، بلکه در سنگر انديشه، وحدت و اخلاص نيز از پيشتازان دوران خود بود.
تولد و تحصيلات اوليه
علي صياد شيرازي در چهارم خرداد ۱۳۲۳ در شهرستان درگز واقع در استان خراسان رضوي چشم به جهان گشود؛ او در خانواده‌اي مذهبي و متعهد پرورش يافت. دوران کودکي و نوجواني‌اش در شهرهاي مختلفي چون نيشابور، گرگان و شاهرود سپري شد. وي تحصيلات ابتدايي را در دبستان منوچهري گرگان آغاز کرد و سپس با جديت، دوره متوسطه را در دبيرستان‌هاي هدايت و فخرالدين اسعد گرگاني ادامه داد.
در سال ۱۳۴۲ موفق به اخذ ديپلم رياضي از دبيرستان اميرکبير تهران شد و يک سال بعد با موفقيت در آزمون ورودي، وارد دانشکده افسري ارتش شد. در مهرماه سال ۱۳۴۶ با درجه ستوان دومي و در رسته توپخانه فارغ‌التحصيل شد.
دوره‌هاي تخصصي و خدمت در ارتش
پس از فارغ‌التحصيلي، وي در دوره‌هاي تخصصي چتربازي، رنجر و توپخانه شرکت کرد و در يگان‌هاي عملياتي ارتش مشغول به خدمت شد. نخستين مأموريت رسمي‌اش در لشکر زرهي تبريز آغاز شد. پس از انحلال اين لشکر، در سال ۱۳۴۹ به لشکر ۸۱ زرهي کرمانشاه منتقل شد و در آنجا نيز با مسئوليت‌هايي چون فرماندهي آتشبار، توانمندي‌هاي خود را نشان داد.
در سال ۱۳۵۱ براي طي دوره تخصصي هواسنجي بالستيک به پايگاه فورت سيل ايالت اوکلاهما در آمريکا اعزام شد و اين دوره را با رتبه ممتاز و نمره اول به پايان رساند؛ افتخاري که نشان از دانش فني، جديت و انضباط او داشت. وي پس از بازگشت به ايران، در اصفهان به عنوان استاد توپخانه مشغول تدريس شد و نقش مؤثري در تربيت نسل جديدي از افسران ايفا کرد.
نقش‌آفريني در دوران انقلاب اسلامي
شهيد صياد شيرازي در سال‌هاي منتهي به پيروزي انقلاب اسلامي، فعاليت‌هاي فرهنگي و ديني خود را نيز گسترش داد و ارتباط نزديکي با نيروهاي انقلابي داشت و در همان ايام، با جديت از اموال پادگان‌ها و سلاح‌هاي ارتش در برابر آشوب‌ها و غارت‌ها محافظت کرد و با ايجاد گروه‌هاي انقلابي در ارتش، به تثبيت نظم و امنيت در نيروهاي مسلح کمک شاياني نمود.
نقش کليدي در دفاع مقدس
با آغاز جنگ تحميلي در سال ۱۳۵۹، صياد شيرازي در خط مقدم مقابله با ارتش بعث عراق قرار گرفت و به‌سبب ايمان، تخصص و نظم مثال‌زدني‌اش، از سوي فرماندهان عالي‌رتبه ارتش و همچنين حضرت امام خميني(ره) به عنوان چهره‌اي مورد اعتماد شناخته مي‌شد.
در سال ۱۳۶۰ به عنوان فرمانده نيروي زميني ارتش منصوب شد و با بهره‌گيري از نيروهاي جوان، متعهد و توانمند، نقشي تعيين‌کننده در طراحي و اجراي عمليات‌هاي بزرگ مانند طريق‌القدس، فتح‌المبين، بيت‌المقدس و والفجر ايفا کرد. حضور مستقيم او در خط مقدم، نه‌تنها روحيه‌بخش نيروهاي تحت فرمانش بود، بلکه نشان‌دهنده عمق تعهد او به سربازي واقعي بود.
ويژگي‌هاي شخصيتي و سبک زندگي
شهيد صياد شيرازي در کنار تخصص نظامي، از جمله افرادي بود که با تمام وجود، پايبند به اصول اسلامي و اخلاقي بود؛ سادگي در زندگي شخصي، تواضع، پرهيز از تجمل، نظم، وقت‌شناسي، معنويت،پ و تعهد به ولايت فقيه،پ از ويژگي‌هاي برجسته او بود.
او هرگز خود را بالاتر از سربازانش نمي‌ديد و همواره مي‌گفت: "سربازي براي اسلام، بالاترين افتخار من است."
وي در زندگي خانوادگي نيز پدري مهربان و همسري فداکار بود و همواره فرزندان خود را به تقوا، صداقت و خدمت به مردم توصيه مي‌کرد.
شهادت و جاودانگي
در بامداد روز ۲۱ فروردين ۱۳۷۸، عناصر تروريستي گروهک منافقين در عملياتي کور و ناجوانمردانه، هنگامي که شهيد صياد از منزلش در شرق تهران خارج مي‌شد، او را در برابر ديدگان فرزندش به شهادت رساندند و پيکر مطهرش با شکوه فراوان در قطعه ۲۹ بهشت زهرا آرام گرفت.
رهبر معظم انقلاب اسلامي در پي شهادت او فرمودند: "صياد شيرازي، يک سرباز صادق، مؤمن، فداکار، مؤدب، پرکار، صميمي، متواضع و دلسوز بود؛ هم در دوران دفاع مقدس و هم پس از آن."
در واقع زندگي شهيد سپهبد علي صياد شيرازي، نمونه‌اي از تلفيق ايمان، تخصص و اخلاق در قامت يک فرمانده نظامي است؛ او ثابت کرد که مي‌توان در اوج فرماندهي، سرباز باقي ماند و در دل ميدان، بنده خدا بود. او رفت، اما راهش، مرامش و سلوکش همچنان الهام‌بخش نسل‌هاي امروز و فرداي ايران اسلامي است.