به گزارش هفت چشمه به نقل از خبرگزاري تسنيم، «دعاي سحر» يکي از دعاهاي عظيم‌الشأني است که از امام رضا عليه‌السلام روايت شده و آن حضرت فرموده است: اين دعا، دعايي است که امام باقر عليه‌السلام در سحرهاي ماه رمضان مي‌خواند.

در عين حال يکي از آثار فاخر و ارزشمند امام خميني (ره) «شرح دعاي سحر» است؛ اثري که امام خميني (ره) آن را در حدود 27 سالگي خود تأليف کرده و نشان از دانش و عرفان والاي ايشان از دوران جواني دارد.

خبرگزاري تسنيم به منظور آشنايي بيشتر مخاطبان با مفاهيم و مضامين والاي دعاي سحر که خواندن آن در سحرهاي ماه رمضان توصيه شده، به بررسي بخش‌ها و نکاتي از امام خميني (ره) درباره اين دعاي ارزشمند و والا پرداخته است.

نکات مهم فراز چهاردهم از اين دعاي شريف را مي‌خوانيم:

اللّٰهُمَّ إِنِّى أَسْأَلُكَ مِنْ مَسائِلِكَ بِأَحَبِّها إِلَيْكَ وَكُلُّهٰا [وَكُلُّ مَسائِلِكَ] إِلَيْكَ حَبِيبَةٌ، اللّٰهُمَّ إِنِّى أَسْأَلُكَ بِمَسائِلِكَ كُلِّها

پروردگارا، از تو درخواست مي‌کنم به محبوب‌ترين درخواست‌ها نزد تو، حال آن که هر درخواستي نزد تو محبوب است. پروردگارا از تو درخواست مي‌کنم به همه درخواست‌ها از تو.

• «سؤال» يعني درخواست سائل از مسئول با توجّه نمودن به او، براي تحقق آنچه به آن نياز دارد.
• سؤال ممکن است توجّه ذاتي باشد يا حالي، باطني باشد يا ظاهري؛ به زبان استعداد باشد يا زبان حال يا گفتار.
• همه موجودات و جميع ممکنات محتاج و نيازمند، به سبب فقر و احتياج ذاتي و صفتي، به سوي قيّوم مطلق و افاضه‌کننده بر حق، روي مي‌گردانند و به لسان استعداد وجود و کمالاتش را از حضرت او مي‌طلبند، و اگر استدعا و طلب نبود فيض، بر آن‌ها افاضه نمي‌شد.
• نخستين استدعا و سؤالي که در عالم هستي واقع شد، استدعاي اسماء و صفات الهي با زباني متناسب با مقام آن‌ها و براي ظهور حضرت واحديّت از حضرت غيب مطلق بود.

• اگر دعا با لسان ذات و استعداد باشد مورد قبول است و رد نمي‌شود. و به اندازه استحقاقش فيض به او افاضه مي‌شود و فرو گذار نمي‌گردد. و اگر دعاي با زبان گفتار، با زبان استعداد مطابقت داشته باشد و بيان و گفتار زبان برخلاف بيان و گفتار دل نباشد و بين گفتار با حال مغايرت نباشد، پذيرفته مي‌شود و اگر مستجاب نگردد يا بخاطر عدم صدور آن از زبان استعداد يا مخالفت آن با نظام أتَم. و شايد هم گاهي عدم اجابت آن بواسطه حاصل نشدن شرايط و متمّمات باشد و ديگر اسباب بسياري که در اين امر دخيلند.
• انسان چون وجود جامع است و به حسب مراتب نزولي و صعودي، نشأت‌ها و ظهورها و عوالم و مقاماتي دارد به حسب هر نشئه و عالم زباني دارد که مناسب با همان مقام است.
• خدواند مي‌فرمايد: « کنت کنزاً مخفياً فأحببت أن أعرف فخلقت الخلق لکن أعرف؛ من گنجي نهان بودم و دوست داشتم که شناخته شوم، لذا خلق را آفريدم تا شناخته شوم ». بنابراين حبّ ذاتي منشأ ظهور موجودات است.

انتهاي پيام/