يکي از اين رسانه‌ها، نشريه تخصصي «اوييشنيست» است که بر مسائل هوانوردي تمرکز دارد. در ادامه گمانه‌زني اين پايگاه در مورد طرح احتمالي آمريکا براي اقدام نظامي عليه کره شمالي، آمده است:
اگر چه ارتش آمريکا از ماه اوت 2015 تاکنون در موارد متعدد از بمب‌افکن‌هاي بي-1 سري بي براي نمايش قدرت در شبه‌جزيره کره استفاده و پشتيباني از پست‌هاي نظامي اين کشور در اقيانوس آرام استفاده کرده، ولي بنظر مي‌رسد در اولين مراحل حمله به کره شمالي، از اين پرنده استفاده نخواهد شد.
آمريکا ميبايست براي حمله پيش‌دستانه به پايتخت کره شمالي، يک حمله هوايي کاملاً استاندارد را اجرايي کند يعني حمله را با موشک‌هاي کروزي که اکثران از رزمناوها و زيردريايي‌ها شليک مي‌شود شروع کند و در ادامه کار از هواپيماهاي راهبردي و تاکتيکي استفاده کند.
احتمالاً حمله به کره شمالي شامل 4 مرحله ذيل مي‌شود:
1. جمع‌آوري اطلاعات (که در حال اجرا است)
2. فرو ريختن باراني از موشک‌هاي کروز
3. حمله بمب‌افکن‌هاي راهبردي
4. حمله جنگنده‌هاي تاکتيکي به آتشبارها و توپخانه‌هايي که ممکن است به سمت سئول شليک کنند
فاز اول که شامل انتقال تجهيزات مورد نياز به منطقه براي هدفگيري دقيق است، چند ماهي است که با ورود هواپيماهاي جاسوسي و استقرار ماهواره‌هاي جاسوسي در مدار مناسب، آغاز شده است. اگر آمريکا واقعاٌ تصميم به حمله بگيرد، به روند عمليات جمع‌آوري اطلاعات شدت مي‌بخشد تا بتواند در همان مرحله اول حمله هوايي، اهداف مورد نظر خود را نابود کند. اهميت اين امر با توجه به آغاز تحرکات و جابجايي موشک‌هاي خودکششي کره شمالي از چندي قبل، اهميت بيشتري مي‌يابد.
در مرحله دوم احتمالاً از رزمناوهاي موجود در ناوگان هفتم نيروي دريايي آمريکا استفاده خواهد شد؛ شناورهايي هر که بر اساس آمار سازندگان، توانايي شليک 90 موشک تام‌هاوک را دارند. البته مطمئناً هر ناو قارد به شليک تعداد کم‌تري موشک تام‌هاوک خواهد بود زيرا در اين شناورها ترکيبي از موشک‌هاي هجومي و پدافندي در کنار هم مستقر مي‌شود. احتمالاً از زيردريايي‌ها هم براي شليک اين نوع موشک استفاده خواهد شد.
در مرحله سوم، احتمالاً براي کوبيدن اهداف خاص مانند پناهگاه‌ها و سايت‌هاي زيرزميني، بمب‌افکن‌هاي راهبردي ارتش آمريکا از خاک اين کشور و گوام، پرواز رفت و برگشتي به سمت کره شمالي خواهند داشت. در اين نوع حملات، ابتدا از بمب‌افکن‌هاي رادارگريز بي-2 مسلح به بمب هاي نفوذگر 13 هزار کيلويي GBU-57A/B و سپس از بمب افکن‌هاي بي-1 و احتمالاً بي-52 استفاده خواهد کرد.
در مرحله چهارم، هواپيماهاي تاکتيکي که از پايگاه‌هاي منطقه‌اي و ناوهاي هواپيمابر به پرواز در مي‌آيند، به شکار موشک‌هاي بالستيک سوار بر خودروهاي کشنده و توپخانه خواهند رفت تا از حمله تلافي‌جويانه پيونگ‌يانگ که حتي مي‌تواند اتمي هم باشد، پيشگيري کنند. اين شکار آساني نخواهد بود زيرا شايد بسياري از اين اهداف، در زير زمين يا به صورت پراکنده مستقر شده باشند. بهرحال سامانه دفاعي تاد و يا سامانه دفاعي شناور «ايجس» مسئول ساقط کردن موشک‌هاي شليک‌شده از جانب کره شمالي به سمت کره جنوبي خواهند بود.
در ادامه براي ارزيابي خسارات ناشي از نبرد، پهبادهاي داراي ارتفاع پروازي بالا به نام RQ-4 از پايگاه يوکوتاي ژاپن به پرواز درخواهند آمد. برخي پروازهاي شناسايي هم با استفاده از هواپيماهاي جاسوسي U-2 انجام خواهد شد که آنها هم در سطوح بسيار بالاي جو پرواز مي‌کنند.
يکي ديگر از تجهيزات مهم آمريکا در نبرد هوايي عليه کره شمالي، هواپيماهاي E-6 مرکوري است. ارتش آمريکا 16 فروند از اين پرنده دارد که قادرند بر روي هر باند از فرکانس‌هاي راديويي، ماهواره‌هاي تجاري و اينترنت قفل کنند و يک سامانه تماس اينترنتي (VOIP) بسيار امن دارند.
اين پرنده همچنين مي‌تواند در صورت بروز جنگ هسته‌اي، دستور حمله را به زيردريايي‌هاي مسلح به موشک‌هاي بالستيک مخابره کند و همچنين، در نقش مرکز هوابرد فرماندهي براي 4 مرکز عملياتي امنيت ملي آمريکا، عمل خواهد کرد. اين پرنده همچنين مي‌تواند در صورت بروز جنگ، حملات تروريستي و يا آرماگدون، با دريافت، راستي‌آزمايي و ارسال «پيام‌هاي عمليات اضطراري»، دستور حملات متعارف يا هسته‌اي را به واحدهاي مسئول ارسال کند و بهمين خاطر است که به اين پرنده، «هواپيماي آخرالزماني» گفته مي‌شود.
اين پرنده که شبيه بوئينگ 707 است و کابين خلبانش از روي بوئينگ 737 ساخته شده، قاليت حمل 23 خدمه در فاصله 5 هزار و پانصد مايلي را دارد.
اين هواپيما همچنين مي‌تواند عمليات «شيشه نظاره‌گر» را انجام دهد. عملياتي براي دريافت دستورات از پايگاه فرماندهي راهبردي هوايي در نبراسکا و انتقال اين دستورات به واحدهاي تابعه. اين هواپيما مي‌تواند با استفاده از آنتن سيمي مخصوص خود، بر مشکل انتقال سيگنال در آب‌هاي شور فائق آمده و با زيردريايي‌ها ارتباط برقرار کند و دستور پرتاب موشک‌هاي بين‌قاره‌اي را صادر کند.
حتي به هنگام عمليات بمب‌افکن‌هاي بي-2 هم، يک يا دو فروند هواپيماي E-6 مرکوري به عنوان مرکز کنترل و فرماندهي پرنده مهاجم، ايفاي نقش مي‌کند.
اين هواپيما به هنگام پرواز، مختصات نقطه‌اي محل پرواز خود را بر روي اينترنت منتشر مي‌کند ولي با توجه به امکان آموزشي بودن هواپيماهاي قابل شناسايي در سايت planefionder.net و درگير بودن هواپيماهاي غيرقابل‌ردگيري در عمليات جنگي واقعي، فهميدن وقايع قريب‌الوقوع کره شمالي از روي اين سايت‌هاي رديابي هواپيما، سخت خواهد بود.